Sessiz sokaklarda
Seni bekleyen
Beklerken sesli ağlayan
Bir çocuktum

Dün’dü
Bugün de öyle!

Ne olacağını biliyordum
Ama ne yapacağımı bilemiyordum…



Kesik bir bilekten akan sıvı kadar canlıydım ve renkli
Sıcaktım henüz banyonun beyaz fayanslarında donmamışken
En az kendim kadar bendim
Parmaklarım buz tutmamıştı
Buz tuttuğu anda parmaklarım
Artık başka bir şeye aidim

Kırmızıya aittim
Kesik bir bilekten akan sıvıdan daha fazlasıydı aramızdaki
Rengimi ondan alıyordum
Yine beni yok edecek olan bu renkti

Bir elin parmakların toplamından öğrenmiştik sayı saymasını
Şimdi o öğrendiklerimizle sondan geriye doğru sayıyoruz
Ölüme yakın saniyeleri

Kesilmeden bir yerim kırmızı rengi dışarı çıkmıyordu
Bu yüzden biraz kestim kendimi
Kırmızıyı seviyorum çünkü
Kanı değil, kesilmeyi seviyordum
Kesilirsem daha çok bölebilirdim kendimi
Ve düşüncelerimi, daha çok gösterebilirdim herkese
Boyayabilirdim o zaman uzaklardaki bir ülkeyi
Tek elimle kırmızıya

Herkesin gözü biraz renk görsün diye
Elim daha uzaklara yetişsin diye
Kalem eğer kırmızı yazarsa
Daha belirgin olurdu
Kırmızı yazmak adına
Kırmızıyı yazmak için
Kestim uzaklara fırlattığım bileğimi

Kesmesem olmazdı
Yazamazdım
Acımayınca kalem, çıkmaz izi toprağa ve yaprağa
Kâğıda dökemez içini, acımazsa
Dökecek bir şeyi olmaz çünkü

Anlatılan hikâyelerin çoğunda ben vardım
Eğer isterseniz görebilirsiniz bunu
Ve eğer istersek kırmızıdan sızan rengin aslında ne kadar masum olduğunu bilebiliriz
Gölgem kendini kaybederken
Bedenim ondan önce kayıplara karıştı
Gölgelerin rengi olmazdı
Bunun yükünü gökkuşağına eklemiştik
Ebe çıkmadan önce



Karşı koyamadığım ama isteyerek, istem dışıydı
Bu lambanın altında bana ayrılan yeri kaplarken yazdıklarım


Bu şiiri kesilen bileklerim ezberlemişti
Kanı akmadan az önce
İstem dışı ama istekliydi kırmızı rengi
En az bu şiir kadar
Akıcıydı kanım

Ben her şiiri yazarken biraz
İstem dışı kırmızı’ydım!



Yirmi Dört Haziran İki Bin On Üç 14 20
Nevin Akbulut