Önce,
bu güzel seslendirme için, seslendirene teşekkür edelim.
Şirin güzelliğine güzellik katıyorlar.
Şiire gelince;
nedendir bilemiyorum, seslendirilen şiirlerde ben olayın özüne inemiyorum.
Belki de kelimelerin, cümlelerin alel acale geçip gittiği içindir kulaklarımdan.
Sessiz,
sakin, sindire sindire okumalıyım ben şiiri.
Her kelimede mola vermeliyim.
Her cümle sonunda soluklanmalı, başımı kaldırıp düşünmeliyim.
yazarın gönlünün sesini duyabilmeliyim fon müziğinden önce.
Bu nedenledir ki,
sesli dinletiden sonra, susturup tüm sedaları, şiirle baş başa kalıyorum her zaman.
Yorumlar da bu sessizliğin nihayetinde doğuyor zaten.
Bu şiirde,
iki can alıcı nokta var bence...
İlki;
''hiç olmayacak gözlerinde uyumak''
Ayrılığın, hasretin, kavuşma ihtimalinin mümkün olamayacağının, kara sevdanın bir kez daha karalığını göstereceğinin anlatımı bu cümle. Hüznün şiirce tarifi sözün kısası.
İkincisi;
''bilirim ki yarınlar seni bana yazmaz''
Ümitlerin tükendiği noktadır bu.
Aşk acısı dediğimiz amansız hastalığın doruk yaptığı nokta...
Ve sonra,
kaçınılmaz ölüm düşünceleri, hayalleri...
Bir çınar gölgesinde işte...
Şiirde de olsa, ölüm hoş değil ama,
anlam bütünlüğünü yakalamak için şairlerimizce çokça kullanılıyor.
Güzel şiirdi, güzel...

senin kaleminin duygusu yüreğinle bir akıyor can, ondandır güzelliği...

çok beğendim, tebrikler...sevgiler...

...bütün deyişler hüzün. her halde, şiirlerinin temasına bakarsak, hüznün en yakıştığı şair kimdir diye sorulsa, cevabı Ş.Çınar olurdu. şairde, ayrılıklar, hatta kavuşmalar dahi hüzün solukludur. şiirin sesi de güzel, sözü de. her iki emek sahibine teşekkürler. her daim varlıklarını dillendirmeleri temennisiyle...