susmaların ötesine geçti sınırların
gitmelerin en güzel kılıflarını diktin usulca
sessizliğine böldün, parçaladın
yıktığın sevdamın duvarların altına gömdün beni
suskunluğunun ardına sakladın aşkındaki sırrı
acılarını hediye ettin bana giderken
gökyüzümü aldın gözlerimden
en ıslak şarkıları bıraktın kulaklarımda hala inleyen
karanlığa gömdün düşlerimi
inandığım ne varsa, toprak olup sızdı avuçlarımın arasından
rüzgarlarla savruldu
kim bilir bilmediğim nerelere dağıldı.

gittim gittim de....
hangi bedeni götürdü sence ayaklarım?
ruhumun ipleri hala senin ellerindeyken
hangi masalın kahramanına kanardı ki bu yürek?
ben sessizce gitmedim ki....!
bağıra bağıra, yana yana,
gözlerimin tuzu yüzümü yaka yaka
suskunluğunla kazdığın mezara götürdü bu ayaklar beni...!

sen hikayeni başka duvarlara yazdın
yok saydın benimle ilgili tüm tümceleri
beni anlattın ama yine beni astın yok sayışlarınla
darmadağın ettin sana uzanmış bütün kelimelerimi
kan kırmızıya boyadın bende kalan anılarımı
çocukça masumiyetimi aldın benden
yok artık o sokakta ip atlayan küçük kız
çiçeklerin kokusunu, adını unuttu
bir tek /adı/ kaldı ona....!

unuttu unuttu ama....
bir tek Seni unutamadı; anlamsız suskunluğuna inat...!
her bir sözünü iliştirdi
her doğan gündeki güneşe
rüzgarlara bıraktı bugün de aldığı nefesini
belki hissedersin de, yaralarına dikiş olursun diye
gözlerini kapattı her gecenin siyahına
bilse de gelmeyeceksin
hazır tuttu yine de valizini yüreğinin hep yanında
hiç unutmadı bu şehrin kalabalığında seni
küfürler birikse de dilinin ucundaki yokluğuna
yuttu...
yeni bir çizik daha attı kalbinin tam ortasına
sürgün etti kendini kalbine
sana HOŞÇAKAL SEVGİLİ diye veda ederken
yalvarışlarını gizledi aslında içine...
GİTME...! demeni bekledi bütün cesaretinle
yıkadı cümlelerini gözyaşlarında
görür de belki tutarsın sandı sımsıkı

olsun be adam....!
ben seni korkaklığınla da severim...!
sır gibi sakla içinde beni
bulmasınlar sendeki beni...
uyandığın şehrinde açılan gözlerinde olmakta güzel....! /NergizA/