kitaplar dolusu seni okuyorum her gün...
kelimeleri dağıtıp,
harf harf hasretini döküyorum yüreğimin üstüne.
ben uyurken bıraktığın o mektup var ya...
her sabahıma zehir oluyor.
demleyip demleyip içiyorum.
nasıl sildin giderken ayak izlerini?
nerede bıraktın bana dokunan ellerini?
toplarken valizini,
düşünmeden yazdığın o mektuba,
neden bıraktın ıslak izlerini?
yoksa... yoksa........
bir delil mi bırakmaktı niyetin?
’’gidiyorum ama,
SENİ HALA ÇOK SEVİYORUM...!
demenin bilinmez bir yolu muydu?
dönüşünün belkilerinde
bilmem kaç kere kaybolduğum..!
Adam.......!!!
biliyor musun
ben alıştım masal gibi yaşamaya seni
seni okurken, her yarım kalışımda
tekrar tekrar en başa koşmaya..

koca ülkemde yine yalnızım
seninle daldığım gece
uyandı şimdi bak
ve yine koca bir savaş başlayacak...!

bak..! yenilirim yine
siper olamaz bu dağlar yokluğuna.
ciğerlerime kadar getirdiği
o içimi yakan kokunla
rüzgarlar beni güçsüz bırakır.
yenilirim, yenilirim yine...!
yurtsuz bırakır bu SENSİZLİK...!
bak....bulutlara yazdım selamımı
oku, dön yeniden bu yurduna
savaşamam ben sensiz bu masalda


bıraktığın izlerin mi kurşunum olacak sanıyorsun yoksa?
selamımı alıp gelmezsen eğer,
bu masalın sonuna sıkarım son kalan izinin kurşunu
hiç düşünmeden ...! /NergizA/