Ferahlarım zirvesine varınca,
Her yerden yüksekte kalıyor dağlar.
Yamacında tefekküre dalınca,
İnsanda efkârı alıyor dağlar.

Arınıyor gönül, nefretten kinden.
Unutuyor insan ne varsa dünden.
Ulaşınca geçiyorum kendimden.
Beni, düşünceye salıyor dağlar.

Gülüyor al yeşil etekleriyle,
Kahkaha atıyor çiçekleriyle,
Çiğdem, çiçek, böcek, kelebekleriyle,
Ruhlara bir başka gülüyor dağlar.

Yükseltir başımı, yüce başları.
Hepsi güzel, yamaçları taşları.
Ağaçlarda cıvıl cıvıl kuşları,
Varınca ruhuma doluyor dağlar.

Başım alıp çiksam kendi kendime,
Kavuşurum sanki çifte benlime,
Enginlere sığmayan şu gönlüme,
Sanki ilaç gibi geliyor dağlar.

Kirletmez hayvanlar, kuşlar, böcekler.
Alem ne çekerse insandan çeker,
Kimi ağaç yakar, kimisi keser,
Her gün yavaş yavaş ölüyor dağlar.

Ahmet KIR
22.06.2013
Berut Dağına