Cemre düştü gönle, dilde söyledim.
Önce tattım, sonra tarif eyledim.
Cahili çevirdin arif eyledin.
Kendimi bulduran sen değil misin?

İlk ok saplanınca feryadım ahım,
Arşa çıkıyordu, yoktu sabahım.
Çöllerde çaresiz yanarken ruhum.
Deryaya daldıran sen değil misin?

Yüzümü güldüren, alnı ak eden.
Onur kazandıran, gönlü tok eden.
Benliğimi zehirleyip yok eden,
Zehir-i Baldıran sen değil misin?

Daima sevdayı sayıklıyordum,
Gönlümü de arada bir yokluyordum.
İçimde asi bir ben saklıyordum.
O beni öldüren sen değil misin?

Kimini yapraksız çalı eyledin.
Kimini uslu bir veli eyledin.
Keremi çöllerde deli eyledin.
Dağları deldiren sen değil misin?

Yerde kök bırakmaz vurduğun tırpan,
Nice yiğitlerin dalını çırpan,
Ferhat’ı dağlarda taşlara çarpan,
Yunus’u güldüren sen değimlisin.

Sular sığ olsa da karanlık tabii,
Berrak değil ise görünmez dibi.
“Yüz üstü sürünen Sakarya” gibi,
Ayağa kaldıran sen değimlisin.

Nice şanslıları korda evirip,
Ateşte çeliğin suyunu verip,
Dünyasını cehenneme çevirip,
Cenneti dolduran sen değil misin?

Sakladığım sırra ermekti derdim.
Seni tanımaya çok emek verdim.
Sevmek nasıl olur, bilsem severdim.
Perdeyi kaldıran sen değil misin?

Değil misin sen, dağları eğdiren.
Beli büküp, alnı yere değdiren.
Bir damla yüreğe Hakk’ı sığdıran,
Nefisi yıldıran, den değil misin?

Ahmet KIR
16.05.2016