Hani bazen hayat çekilmez gelir ya
Küsersin yaşama yaşadıklarından sonra
Kapatırsın kendini dünyaya
Çıkış yolu yoktur karanlıkta
Çırpındıkça batarsın aşağılara

Düşüncelerinin karışıklığında
Yaşamın sonlanmasıdır aklında
Bir enkaz vardır geriye baktığında
Bir toz bulutu ileri baktığında
Yıkılan geçmişin etkisi altında

Sorarsa birisi sana
Hayat nasıl gidiyor
Yaşıyorum işte dersin kendini kandırmadan
Dillendiremezsin yaşadıklarını
Ne kadar yıkılsan da

Sevdiği insanlar vardır karşında
Onlar sorar sana
Bir yardım eli uzatır aslında
İstemezsin üzülmelerini ya
Ne kadar acılara boğulsan da
Susarsın yıllarca

Boş ver dersin
Acı çeksin bedenim
Uçurumlara yuvarlansın düşlerim
Ama üzülmesin sevdiklerim
Ve kimse bilmesin çektiklerimi

Sitem dolu günlerim
Acı dolu geçmişim
Ben istemedim bugünleri
Hayallerimin bir bir çökmesini
Ürkek bir yürekle yaşamayı
Dilimde baki kalan lalliği istemedim

Kuru bir yaprak gibiyim şimdi
Her köşeye doğru savruluyorum
Her gün başka kederlere boğuluyorum

İnsanlar bili ki geceleri uyurum
Aslında ben her gece uykusuzum
Geceleyin yatağımda boğuşurum
Üstüme çöken yalnızlıkta
Etrafımı saran korkularla
Ve yaz gününde üşürüm

İnsanlar bilir ki ben yaşarım
Aslında her nefeste acılarımı solurum
Her doğan güneşle kahrolurum

Her seferinde gülümsemeye çalışırım
Zannetsinler ki ben mutluyum
Aslında ben çok mutsuzum

İnsanlar bilir ki bir sarhoşum
Aslında ben sadece yorgunum
Yollarda sallana sallana yürürüm
Titreyen ellerim zayıf düşen bedenimden
Göz altımdaki morluklar yılların acısından

Suskunum geçmiş yıllardan
Konuştukça acı çekmekten
İnsanlar bilir ki gamsız kedersizim
Bilmezler ki ben yaşama küsüm
Acıları yad etmekten kahrolmuşum

Her nefes alışımda
Yaşadığım acılarlayım
Her geçen saniye
Çökmekte olan bir bedenleyim

Tüm yaşadıklarıma rağmen bir umutlayım
Ve her gün yıkılan o umutlayım
Aslında ben çaresizim

Ve boş ver diyorum
Kim ne düşünürse düşünsün
Ben kendi düşüncelerimleyim
Bir tek üzülmesin sevdiklerim

İnsanlar beni yaşıyor zannetsin
Ben alsında yaşadıkça bitmekteyim