Kimi sevsem,
Senden kalma bir kaç alışkanlık karşılıyor beni,
Kimse senin gibi elimi sıkmıyor.
Gülerken gözlerini kısmıyor.
Sen gittiğinden beri,
Bir kaç acı her gece boğuyor beni.

Kiminle gezsem,
Seninle oturduğumuz yerlere takılıyor gözüm,
Neden ağlıyorsun diyorlar.
Cevap veremiyorum.
Seni hala sevdiğimi söyleyemiyorum.

Onların nasıl kahve içtiğini sormadan,
İki şekerli diyordum.
Alışkanlık bu ya sevgilim,
Seni unutamadığımı kendime bile söyleyemiyorum.

Kiminle bir film izlesem,
En acınası yerinde sarılmalarını bekliyorum.
Her korktuğunda gögsüme kafasını koyup
- Geçtimi
demelerini bekliyorum.

Acı bu sevgilim,
Artık yok şiirlerimle süslü püslü kelimeler,
Hayalimizdeki evin nasıl olduğunu anlatamıyorum mesela,
Hani,
Çocuğumuz olduğunda,
Babası gibi delikanlı olsun derdin ya,
Bak onu bile hatırlıyorum.

Kimi sevsem,
Bir yanı eksik,
Kurduğum hayalleri başkalarıyla kurmaya çalışıyorum.
Olmuyor.

Sana benzeyen bir ses duyduğumda,
Nasıl bir heyecanla arkamı döndüğümü bir görsen,
Her otobüste,
Acaba bir kere daha görebilirmiyim arayışı.
Nasıl umutsuz bir çabadır bir bilsen.

Seni kime anlatsam,
Unutmalısın diyen sözlerle karşılaşıyorum.
Bilmiyorlarki sevdiğim,
Unutmak, aşkın ölümcül kanseridir.

Kimi sevsem,
Sen değilsin.