Sol yanıma düş/tün.
Aklıma sürgün.
Ey bakışlarıyla bile dargın,
Sözleriyle kavgalı,
Gözleriyle suskun,
Vefadan yoksun yârim,
Sen mi bana fazlaydın?
Yoksa benmi kaderine eksik yazıldım.

Ey alfabemdeki ilk harf.
"A"dınla başlamadımı zaten,
Can çekişlerim,
Bir gül gibi solmadımı bakışlarım,
Ben yaralı bir şairdim,
Seni, sen diye yazdım,
Beni ben gibi kabul etmediğin gün varya,
İşte o gün konuldu adım,
Yaralı şair derler bundan sonra,
Kaderimle örtüştü lakabım!

Sen uykunda yeni düşlerine dalarken,
Ben,dua miktarı açtım ellerimi semaya,
Çatlamış dudaklarımdan çıktı adın,
Biliyormusun sevgili!
Rehberimden sildiğim ama,
aklımdan silemediğim o telefon numaranı,
kaç kez çevirdim de, konuşamadım!
Senle başlayan her cümleme üç noktayı sığdırdım,
Belki bir gün gelirsin diye,
Koyduğum noktadan utanırım diye,
Kalemimle savaştım!


Oysa ben,
İzmir’in her kaldırım taşını mesken edinmiş
Kalemi elinde,
Hasrete pervane bir şairdim,
Sen benden uzaklarda,
Günlerine gün eklerken!
Ben sana suskundum,
Ben sana yolcuydum,
Ben sana,
Ben sana!
Sen/dim...

Sen bizi, yeminlerini bozduğun yerde,
Aşkımı kefenleyip, üstümü ihanetle örttün.

Anlasana be şiir sözlüm,
Sana mısra oldum aktım günlerce,
Belki, yarım sözlerimle bir gün olurda birleşiriz mahşerde.