’


"Kalbimdeki varlığın, çelimsiz bir cinayete kurban gitti sevgili."


Hiç bir tutanakta kâtil diye geçmedi adın.
En fiyakalı yalnızlıklar zulamda.
Gidişinden bana kalan koca bir yıkıntı şimdi.
Enkazında kendimi aradığım.
Ama bir türlü sesimi duyamadığım.

Artık yokluğunla kanlı bıçaklıyım.
Ya sen beni öldüreceksin ya ben kendimi.
Zaten senden başka bir son da biçmemiştim kendime.
Gittiğinden beri, yenilgiyi kuşandım yüreğime.
Her savaştan şehit çıkmayı öğreneli çok uzun zaman oluyor sevgili.
Öksüz gecelerin yarı uyanık rüyalarında sevmiştim seni.
Yan yanayken bile ayrılığa kök salan bir sevdadan ne beklenebilirdi ki?
İmkansızlığın içerisinde, yasak sevdaları yaşadık.
Biz yaşadığımız kadar kanadık.



Sonra toprağa karıştık.
Sonra yollara bulaştık.
Sakın alınma sevgili!
Biz bu sonu en başta "aşk" diye yaşamıştık.

Sen bakma bana!
Kanasın sol yanımın arsız belası.
Nerede olursan ol, aşka mutlulukla gülümse unutma.
Yüreğinin en dibine göm benli düşünceleri.
Bir şiirin ortasına asıyorum şimdi kendimi.
Beyin ölümü gerçekleşmiş birinin, umudu yarım yamalaktır sevgili.
Hadi ne duruyorsunuz!
Ölü doğdu her şiirim ellerimde.
Fazlasına dayanamaz kalemim.
En uygun mısrada gömün beni!