Sustun zamana yenik bir şekilde
Sende durumu fark ettin.
Adımların tek tek benden uzaklaştı.

O an lime lime doğrandı sandım
Yüreğim


Onu da bir yapboz gibi bir araya getirecektim.
Senin mutluluğunu gördüğüm an

Benim varlığımın bir önemi yoktu bu fani dünyada
Ben diye bir şey yoktu aslında
Çünkü kalbim sendeydi.

Sana sayısız şiirler yazacaktım.
Resimler karalayacaktım.
Ama birer birer ateşte tutuşturdum

Hapsolunmuş ne varsa bu ruhta
Sana yollamak istedim.
Duygularımı,
Mutluluklarımı ve geçmişimı.

Sensiz zaman bir ırmak misali akıyor
Nu huzur ne mutluluk var.
Bu ırmakta

Hüzün, penceremi aralıyor,
Tenimi okşayan rüzgarla.

İliklerime kadar işliyor
Rüzgarın getirdiği hazan.

Ve o an

Bir tebessümün imdada yetişiyor
Hızır gibi.




Ve o tebessüm .

Mutluluğunun simgesi.
Yarınlarımın portresi.


İbrahim Halil ÖZLÜ