hem ayı, hem ben yaşıyorum buralarda
sularım kesiliyor bu yüzden
bir söz söylemeye göreyim
çarpı çeklilyor yüzüme
bir çizgi daha taşımaya gücüm yokken
yine de pısmıyorum taşın altına


gül derken, yapraklarında pembeleşemiyorum
külleniyor yüzüm, karalanıyor
üstü kapalı bir duaymış gül
Tanrı’nın gönlüme bıraktığı
duvarları yıkık bir ev
önceden öngörülmüş bir hayat


ayı çiğniyor gülü
eziliyorum ayak altında
dağlar inliyor acıdan, ben inliyorum
çocuklar eziliyor arada
görmek istemiyorlar
çıplak ayaklarımı
sürüyüp geçiyorum


bakışlarım soyunuyor güneşinden
buz tutuyor elim ayağım
duyuşlarımı tokatlıyor ayı pençeleri
şiir düşüyor elimden gerçeğe
kalem yalnız kalıyor
başkaları topluyor
şiir kırıntılarını


bir duyuş görmeyeyim bakışları yerde
ayının çiğnediği gülleri topluyorum
yetiştiriyorum son yağan yağmura
bir rozet gibi geçmişimi takıyorum yakama
utanmıyorum
yaşadığım çıkmaz sokaklardan


ayı kalıyor uzakta
seyrediyor ayağıyla çiğnediği ormanı
bulamıyor yüzünü yıkayacağı dereyi
depremiyle dağlardan yuvarlanıyor taşlar
kör gözleri kalıyor elinde



20. 5. 2013 / Nazik Gülünay