bu ölü/az sonra)kemiğinden dökülecek yüzler
nasıl da sevgisiz duruyorlar
bir noktada mıhlanmış
ve soğuk
ve insan(f)sız


iki buz el dokunuyor birbirine
el sıkışıyor
öldürmek üzere masum insanları
anlaşıyorlar
sırtlarını okşuyor şeytan
melek çekecek oluyor kulaklarını
ellerinde kalıyor!


konuşuyor
her yöne dönen dil
dönmüyor sevgiye
kinde ayak diretiyor
kavgada
zulümde
yoktan alıp azınlığa yığmakta
daha çok yiyenler
daha çok yesinler diye
ve
ezilenler
daha çok
daha çok ezilsin diye


o büyük kitapta tutulan hesabımız
bildiğimiz gibi çıkmayacak
ağzımızdan çıkan söz
kovuk arayacak gizlenecek
günahlarımız indirecek şamarı
odun olacağız ateşimize


ne olur yansak sevgi korunda
bu harda ölmese bebeler
anneler ölmese
baba evin direği
dursa başlarında
ocak tütse
başlarına yıkılmasa evler


kimse kalmayacak
kendinizi çürümüş kemikler sayın şimdiden
elleriniz dudaklarınız hiç olmamış
hiç konuşmamışsınız
bir şey yapmamışsınız gibi
ve
kimse uşağınız değilmiş sizin
ve
kimsenin uşağı olmamışsınız!


kılıçlarınızı bilelemeyin
kınına sokun!
açığa çıkarın sevginizi!


öyle kolay olmazki barış!


16. 5. 2013 / Nazik Gülünay