Bir hüzün atmosferi çizmişsiniz mısralarınızda... “Yrım kalp yaşadık,kalbimizin yarısını tutsak bıraktılar,
kar beyaz hislerimiz vardı.” gibi dizeleriniz ve terkipleriniz ile örmüşsünüz şiirinizi..
Evet, şiir bizi istediğiniz iklime çekiyor..
Ama bir ümit ışığı, bir muştu aydınlığı istiyor gönül, şiirden bize yansıyacak olan...
Bizi karamsarlığa çekip o noktada kedere mahkûm ettikten sonra..
hüznünüze ortak edip bırakmadan bir ümit kaynağı bulup sonunu ümitle bitirmiş olsak çok daha mesaj yüklü olacağı kanatindeyim. sevgili dost..
İşte burada “Sanat sanat için mi, yoksa sanat toplum için mi?” tezi tekrar gündeme geliyor.
Burada “güzeli yakalamanın; gönle inşirah vermek ve vicdana ufuk açmak olduğu” fikri tekrar bir pusula iğnesi gibi titreşiyor...
Bence şiirinizde kullandığınız terkip ve deyimler ve imajlar gayet güzel.
Tema: Hüzün ve ayrılık. O da nefis... Ama bir şey eksik: Ümit...
Bunu son dizenizde ''Bizi sevmeyenlere bile, üzülüp ağlardık…'' derken biraz aşar gibi olmuşunuz ama ne yazıkki şiir bitmiş..
İşte sizden bu eksiği de şiirlerinize katıp öylece yoğurup, şekillendirip bizlere sunmanızı tavsiye ediyorum. Selâm ve sevgiler...