En kolay eylemken sevmek,
Verdikçe çoğalan tek gerçek sevgi iken,
en zoruna nasıl şartlanır insan?
ve biz dilersek yaşadığımız coğrafyayı,
cennet eyleriz.

Mesela;
Her insan,
bir liman olsa,
şevki kırılmış mahzun gönüllere.
Bir şiir düşse,
gecenin koynuna,
Baharı çalınmış,
henüz açmamış,
çiçekler aşkına,
gelincikler aşkına...

Ve,
Şiire kırılmış kalemlerin,
ahı tutmadan,
Şah damarından öpelim,
Bu nazlı düşü,
Yüzümüze vurmadan,
mahcubiyetin hüznü,
işlemeden hücreye,
hasretin zehri...

Toplayalım yüreğimizi,
pas tutmuş ütopyamızın,
kırılgan deltasından,
Gamzeden dudağa düşen,
gülücükler aşkına,
kabul buyur...

Sonsuz bir Aşk,
Tatlı bir dem ekelim,
huzurun özlem tüten toprağına...

Ellerimin, sıcaklığını bırakırken,
tam yüreğinin üstüne,
bir buse bıraktım.
İncitme...
İyi bak! emanetime,
iyi bak! bu ilahi duyguya,

Eminim, bütün Tanrılar,
ona şefaat eder.
hakikati yazan kalem.
İyi düşün, yüreğimiz,
esnek kalemine emanet.

Uğrunda harcanan,
düşlerden pay biç,
Hak ne diyorsa o,
Aşk yürekte umut,
Umut şiirde ilham,
masum gözlerde parlayan ışık...

İkrar...
bütün Tanrılar adına,
her dem lekesiz,
cesur olmalı aşk,
Her dem umut tütmeli,
yürek bacası...

Aşkın, rengi de kırmızı dengide,
Kıssadan hisse
Aşkta umut,
umutta her dem aşk olmalı.
vesselam.

Celal Şahbaz (yorgunkalem)

Naçizane hislerimizi uygun görüp güne taşıyan edebiyat defterine ve seçki kuruluna teşekkür ederim saygılarımla.