geceye ateşi düşüren k/adın
mevsimsiz günler dökülürdü omuzlarına
ah
siyah saçlarında sarhoş elem
ağırlaşırdı yorgun ayakların ıssız kaldırımlarda tek hece
sızılı ayrılır şairin kaleminden şiir
yabancılaşıyor gölgeler kendine
o dudaklarına değen bir üzüm tanesi ise
şarap kokusundan müşvikliğinde derbeder

inlerdi nefesini tutan camdaki buğulu dudakların
narin parmaklarını yakan ince gözyaşların
toprağın nemine sarkıyordu suratları
dokunduğun dallar çiçeksiz
kan döker dilin kızıl renkli laleye
filizlenir kahır nöbetlerindeki öfke

çığlığın rüzgarda kayıp şelale
ç/ağlayanlar kadar ç/ağlayacak gözlerin
ağlamaklı çığlıktır dudaklarındaki harf yığınları
fesleğenin gölgesinde depresif yalnızlık
bir bakış bileyledi aynadaki bakışlarını
ağlama
bir keman inler yüreğinin suskunluğunda
gelme

sana düşüyor sabah hülyalı
kalem iniltili
kelimeler şaşkın
dudaklarına büzülüyorusun ağıtların
ay tutuldu güneş denizin koynunda huzursuz
aşk saçlarından akan muammalı bir eda
kaldırımlar dilsiz
balkonlarda kaprisli begonyalar solgun
kar kürerken kirpiklerin
içinde ıslanır hasrete dönence mevsimi
bir kakülün ucunda ölümse
sıska bir sabahta adın inleleyecek minarelerden
ve bir kez daha üşüyeceksin
son kez tutunup bakışlarına doğrulurken
çiğ sevişmelerde eriyecek gölgen
sözsüz düşlerde koynunda beslendiğin
vakitsiz bir ölümdür bacaklarında titreyen