Gülnur Ateşoğlu


dur gitme canım dur gitme
geride beni yıkıp gitme
sen benim geleceğim olamazdın bilirim
ben zaten ben zaten seni geçmişim gibi sevdim
dur gitme
oynarken yarım bıraktığım
oyuncaklarım gibiydin mazide
son kez gelmiştim kurşun askerimle göz göze
şimdi anlıyorum
o zamanda onun bana söylediği
dur gitme
bebeklerimin saçları yarım kalmıştı taranacak
kurdelelerini söküp te
takmamış mıydım çeyiz sandığıma
kapıdan çıkarken görmüştüm
koltuğun kenarında
kurdelelerini aldığıma kızdıklarını sanmıştım
oysa şimdi anlıyorum
o zamanda onların bana söylediği
dur gitme dur gitme
mazide kalan
parçası olmayan yarımım
dur gitme
bir dere vardı mahallemizde
iki damla yağmur yağsa taşardı
tıpkı yüreğim gibi
sel götürürdü taşı toprağı
o zaman anlamasam da şimdi anlıyorum
bardağı taşıran son damlayı
dalım ağacım yaprağım
gitme
sakla beni kovuğunda
derenin kenarındaki ağaç gibi
koşmaz mıydım her yağmurda yanına
bazen titretirdin yapraklarını
istemez sanırdım
gelme gelme yanıma
şimdi anlıyorum
şimşekleri üzerine çekermiş meğer
tehlikesini bilsemde
güvenmiştim ben ona
dur gitme
mazimdeki yarımım
dur gitme
tehlikeni bilsemde şimdi
sakla beni sakla beni
hiç mi yer yok yüreğinde
yüreğinin bir köşesinde