hep bir tren geçer rüyalarımdan
paslı raylar üzerinden
her gördüğümde
penceresi sonuna kadar açık
son vagonun
anlaşılan içeride soluğu kesilmiş bir kadının

arkasında uzun boylu bir adam
paltosu yerlere kadar uzanan
eli şakağında
ne düşünür bilemem
ne kadar naif duruş
ne kadar naif bir bakış
olmasaydı bir sevdiğim
aşık olurdum muhakkak

sanki bir çocuk avunuyor sesinde
anlatırken kadına bir şeyleri
işaret parmağı gösteriyor uzakları

hep aynı tren geçer rüyalarımdan
paslı raylar üzerinden
bazen bir kaç yalın ayak
dolaşır kompartımanda telaşlı telaşlı
bazen koltuk altlarında uçuşur
birkaç izmarit parçası

adam yok epeydir görünmüyor
üzmüş olmasın o kadın
herkes anlayışlı değil benim kadar
bu sefere dönse tanırım yüzünü
yabancım olamaz
yoksa sürmezdi yolculuğu
bu kadar rüyalarımda

saat gecenin dördü
kim özlemiş uykuyu
her ihtimali düşünmek gerek
kahvem hazır yanında kreması
birkaç çikolatalı kek dilimi
ilk yardım çantası kapıda
biraz tentürdiyot
biraz gazlı bez…


Gülnur Ateşoğlu