haberin yok
nicedir alt üst oldu deyişi yolun
kimler geçti hoyrat adımlarla
geçer gibi bir tren,insanların üstünden
gizlendi esintinden çiçeklerim
ay dönüp gitti yüzünü


anlamadınki
zifiri karanlıktan baktıda gözlerin
yasını görmedi bakışlarımın
geri dönülmez yerlere mi gittin yoksa
ellerin alnımı soğutmuyor
sen ve benden oluşan
iki köprü arasında
gitgide derinleşen uçurum


aklımdan
geçiyorsun ya da hiç çıkmıyorsun
kimsenin bakışlarında sen yok
kimse gözleriyle gülmüyor
beni görünce


bana
ne çok yalan söylüyorlar
seni öldürmem için kalbimde
kimse bizi bilmiyor
hiç yürümediler ki
birbirimize çıkan tünelden


bilirim ki sen
bismillâh der gibi uyandığında
her adımda, her ah’ta
adımı tekrarlarsın
bozmaz ezberini lâ havle
illâllah getirmezsin yüreğinin tahtına kurulan
bir çift mahzun bakıştan
gözlerime astığın


zincirleme geçip giderken günler
yokluğunu ağlarım


13. 5. 2013 / Nazik Gülünay