Tam mısranın ucunu tutmuşum
Niyetim bir sevinç yazmak
İsmimden başkası yok
Aklımda da hayatımda da
Nereden bulayım canım efendim
Neş’eli bir şiir kim yazmış ki
Ben sana nasıl uydurayım
Hem sonra mutlu bir şiiri
Bu mevsim kim aklına takar

Koy takkeni önüne
Ve bulursan kendinde azıcık akıl
Daya vicdanının üzerine
Yalnızlık kokan ellerini
Düşün ki yazdım gül gülistan
Okuyan görmediğini dinlerken
Kederlenmeyecek mi
Neş’e dediğin küçük bir kız
Belki güleç ama çokca sakar

Yok a benim efendim
Şiir istesen de istemesen de
Saracaktır kollarını kedere
Üşütecektir ille de mısranın bir yerinde
Desem ki bir çocuk geldi gülümsedi
"Bendim" diyeceksin gözün gözlerimde
Sev saçlarımı dinlendir bakışlarımı
Benim o gördüğün çocuk
Elimi yüzümü öp sev beni
Hiç sevilmediğim kadar

Mevsimlerin güze salacak saçlarını
Ellerin titreyecek ihtiyarlamadan
Dudaklarında soluklanacak
Ateş yüklü uzun havalar
Çatlayacak toprakların
Yer yarılıp dibinden yeni yol açılacak
Yeniden yıkılacaksın çınarlarla
Devrilecek dağların birer birer
Susmayacak alıcı kuşlar
Hüzne soracaksın hesabını
Mutlu zamanlar saklanacaklar
Ebe hep sen olacaksın
Sobelemek imkansızlaşacak
Yaşarken öleceksin her bahar

Yani senin anlayacağın efendi
Neş’eli bir şiir bu kaleme zor sığar…