Uzun zamandır bacası tütmeyen
Bir evin derme çatma çatısına
Beyaz kar kütlesinin
Acımasızca çöreklendiğini
Düşünsene bir an

Bıçak gibi keskin ayazın
Pervaz boşluklarını yırtarcasına
Huruşla içeriye daldığını
Ve perdelerin ağlayışlarını
Düşünsene bir an

Uzun gecelerin kabusu
Kapı aralığından sıyrılarak geçen
Rüzgarın ürkütücü ıslığı
Ve buna mahkum yaşayanı
Düşünsene bir an

Rutubetten yeşillenmiş
Bir parça kıyı ekmeğin
Buruşmuş iki kuru zeytinle
Ne zamandır dostluğunu
Düşünsene bir an

Refahın kolları yerine
Yoksulluğun dallarının sardığını
Sevginin ve şevkatin yerine
Bedenini hastalığın sardığını
Düşünsene bir an

Hergün sıcak evine girdiğinde
Yeni pişmiş aş’ını yediğinde
Hayallerin ne kadar çok sessizse
Gerçeklerinde o kadar gürültücü olduğunu
Düşünsene bir an

Onlarda bizim insanımız
Onlarda bizim halkımız
Biz Türk halkı diye tanınırız.
Sende düşünsene bir an

ŞAFAK ÖZIŞIL
(2002)