ne zaman en zifri gecelerle harmanlasam gözlerini
bir ceylan avcısı oluyorum sanki
dağ taş yorganım yatağım
uykularımdan artırıyorum en becit demlerimi
papirüsler ezdiriyor yel değirmenlerinde
bu şiirler var ya bu şiirler
pususuna çekiyorlar beni




başlayamıyorum ne başlangıçtan
ne de bitebiliyorum bitişten
gözlerime beyaz mendiller bağlanıyor
fayda etmiyor kaçışlarım
her mazim kanlı bir meydan savaşı
kurtulamıyorum kurşunlara dizilişten



suları uyutuyor zaman
gecelerin ne dost olduğu belli ne de düşman
dinamitler konuluyor temellere
küllü yıkıntılar arasında bir can



bütün şehirlerim düştü
sığınmacıyım hamiyetine
meşgulken fikri dar ağaçlarım seherlerde
çatılarım merteksiz
ne olur yerim yok deme



pişemedim ardıç ağaçları harlarından bile
sanmaki kil tabletlerim tüm
yalın kılınçlarla çizmiş ortasından ali
elesem de el yordamıyla alemi
yek diğeri sende




ahiler ustalar aşkına
yapıştır yazgımı yarığından
beni yeniden tanımla







kasım