Birisi.
Bir mevsim ki, ağustosta üşür insan.
Ya da şubatta yanar sıcaklığında.
Yüreği.
Denizlerin derinliğini kaldırır.
Kalbi.
Dağları küçültür.
Gözleri
Cennettin rengi, kaparsa biraz ölüm uykusu.
Bakarsa bir cennet hurisi.
Ha birde yanlış anlamayın sadece arkadaşım.
Arada gözüm gözüne değse de, çıkan kıvılcımlar nafile.
Çünkü hep sahilde ki kumlukta otururuz, yangın çıkması mucize.
Birisi.
Bir çiçek, bir kelebek.
Acılı ama gerçek.
Yüzü ay yarısı, saçları sonbahar sarısı.
Gözleri güneşi kıskandıran, ne gök mavisi, nede ormanın yeşili.
Birisi.
Bir çiçek işte.
Mor, mavi, beyaz, içinde sarı, hem saksıda, hem bahçede.
Hem dünyada hem ahrette.
Ve hala benim arkadaşım.
Bakmayın elim eline değdiğine, yürürken yan yana “İSTEME”den dokunuyor.
Birisi işte.
Ne var nede yok.
Ne hayal nede gerçek.
Ne adı var bende, bir yalan.
Ne kendisi var bir gerçek.
Ne bir gölge,nede gözde.
Birisi işte..