Peşine takıldığım konvoy gibi uzun süreli
Klakson çığlığı gibi coşkun bir yerde
Yalnız siren ürkütücülüğü kaldı derinlerimde
Kurumuş kan pıhtıları vardı ellerimde...




Sesimde kuşların kanat çırpışları kaldı
Yüzümde dalgaların kıvraklığı
Soğuktu tenim
Poyrazların kucaklaşması gibi
Ilıktı içim
Ateşin buzu tüketmesi misali…





Az da olsa mutluluk vardı aslında
Adımlarım her ne kadar isabetsiz olsa da
Yolum vardı yürüdüğüm, hırslanmış bir hefedim
Evet korkular kaldı belleğimde, evet
Sancılarım çoğaldı…





Volta attığım düşlerim vardı odalarda
Boşluklara daldığım, dalıp çıkardığım
Suların yuttuğu, rüzgarın kuruttuğu hayaller
Besisiz bir tarlada yeşermeye zorlanan
Yaşatmaya çalışılan, çabalanan…





Ve o kadar masumdu ki her biri
İçlerinde ufak tefek ‘biz’ kalan
Hani alsan saklasan gizli köşelerde
Devasa bir mücevher gibi kıymetli…





‘’Yatma, kalk çocuk!’’ diye fısıldarken akıl içeri
‘’O zaman bana iyi bak’’ geldi çığlıkla ardından…
Kangren oldu yüreğin büyük bölümü
İçimdeki çocuk ise hala yatalak…