Her çıkan rüzgar ardından
Yüzüme yapışan yaşları silmeyi öğrendim ben
Her gece yüreğime daha da batan
Acılara katlanmayı
Bir hayatın en uç köşesinden dönmeyi
Daha sık adımlarla
Sonra uzaktan sevmeyi de öğrendim ben
Uçurumların yamaçlarından, ardından tepelerin
Rüzgara teslim etmeyi boynu bükük sevdamı
Belki gider diye bulutlarla,
Ve belki bulur diye O’nu..



Boğazladı sevdayı yıllar
Uzadı şehrin yolları
Aslında çok istedim bir hayatı sonlamayı
İçimde biriken onca şeye rağmen , olmadı..
Söyleyemedim, susarak anlatmayı öğrendim
Tavan arasına sıkıştırdığım hayalleri
Tek bir kelimeye sığdırmayı
En önemli soruların cevaplarını
Ve ben yalnız sevmeyi öğrendim sevgili
Bir başıma
Şiirler yaza yaza, türküler tuta tuta
Yokluğuna..



Sonra
Hiç olmamam gereken yerleri kabullenmeyi
Ait olduklarımı tek tek gömmeyi, en derinlere
Sevebilmeyi, razı gelmeyeni gönlüme
Ölmeyi bile öğrendim nefes alarak her gece..



Büyüdüm ben sevgili
Aynı hataları göz göre göre yaparak
Kendi doğrularıma inanarak
Kıvranarak kendi kabuğumda
Kendi dünyamda yaşlanarak
Acılarımla birlikte büyüdüm ben..



Bir masalız işte
Ne başı vardı ne son buldu..
Olamayacak hiç,
Hiç olmadı..