insanlar dayanır olanca güçleriyle acıya

dayanıksızdır dağlar, ezilir dökülür
ağaçlar yanar, ağaçlar kökünden sökülür
savaş dumanları, barut kokuları sarar ortalığı
acımasızdır dünya
çocuklar kaynar arada
istemeden bırakılır minik eller


su dolar çerle çöple acıdan
üstüne eğilen ağaçlara siler gözyaşlarını
üstünde vızırdar sivrisinekler
bir çiçek gözlerini yumar
gözleri sulu akşama


evler çöker, yıkılır
keskin bir kılıçtır acı, diz çökmez
parlar keskin ucu karanlıklarda
bir çift karga çatıdan uçar
güvercinler kaçar
umudu ararız ayak altında


sınırlar konulmaz acıya, acı asker
selâm çakar tutsak komutanlara
duvarlar duyar, çatlar demirler
yıkılır bariyerler, bayraklar açılırken
bütün sınırları açılır yurdumun
dost bellenirken düşman

şehitler kaldırılır
istersen ağlama acı


4. 5. 2013 / Nazik Gülünay