kendi kentini tanımyan bir bakış kaldı
senden geriye yalnız
yokluğundan küçük yüreğim
büyük umutları sığdıramaz içine
afaki sözler tutunur dallarıma
oysa ben güzde hapsim
bahar saçlarınla oynaşırken

içimi çizerek büyüyor
aşk dedikleri yaramaz çocuk
gökkuşağını giyiyor
ayığına takıp umudu
cebine koyuyor düşlerimi
her anımın içine yayılıyor umursuz
ondan bendeki bu uçarılık
ve uçurtma bakışlarımın gezinmesi sokaklarda

işte vebali bundan büyük
seni düşünmenin
göçmen kuşlara karışıp giderken kokun
limanlar dolusu sensizlik taşıyor
nefesimde salınıp duran yakamozlar

solan renklerin sızısı dağılıyor dudaklarıma
tenimin ürpertilerini öperken gece
sesten ışıklarla buharlaşıyor zaman
ellerim sensizliği koklarken
nasıl bir çareyi soldurur gün
yüzünün aynasında

rüzgarın değmediği sularda unutuyorum seni
maviye hasret bir kentte
yüzünde gülümsemenin kırışığı olmayan
bir gölgeyi gezdiriyorum yüreğimde
nasırlaşmış bir düşe basıyor durmadan
gözlerime inen sis

nere gitsem yokluğunun kokusu sinmiş
adımlarım bu yüzden çaresiz
aklımın girdaplarından korkuyor umut
bundan içimde boğuluyor aşk
sensizlikten kalmışta nefessiz

ALİ RIFAT ARKU
02/05/2013
İSTANBUL