bir kıyameti dolandı geldi ışık
gözlerini yumanda sen
anılarımı çarmıha gerdi zaman
sen rüzgarlara gülümserken
tenimin aşksızlığında

ve bir hüznü aştı aşk
sensizlikten bir boşluğa düştü içimde
aranır durur seni farkında değil
benim sen olduğumun başka biçimde

kırbaçlar ellerimin gölgesini kelimeler
zihnimin çağlayanlarından akarsın
tüm düzlemlerim intihar eder peşinden
sen zafer kazanmış farih edasıyla bakarsın
teslim alırken nazın tüm çehremi

bir şarkıdan dilime bulaşan
o eşsiz tatda izlerim seni
yaklaşır bir yalnızlık dilimin limanına
denizler boyu susarım seni
içtikçe artar hasretim

bir sese düşer tomurcuk
bu şehir damlarken kirpiklerimden
alır mı beni sensizliğin gölgesinden
şarapçı narasını taşlaşmış saksılara diken
şu soysuz piç zaman

nerede bahar yüklü gök gürültüleri
sensizliğin yağmurlarını
aklımın tenhalığına sürükleyen
bir ben kalmışım bir de sokak köpeği
senin ayak sesini bekleyen


günün beyaz teninde uyanırken
ben gibi utandı karanlık
sol yanımı ele geçirdi
aman bilmez aşk denilen tiranlık

ALİ RIFAT ARKU
30/04/2013
İSTANBUL