Hiç böyle yanmamıştı yüreğim,
Hiç böylesine zor olmamıştı duyguları kaleme dökmek…
Nasıl yazsam, nasıl söylesem
Hangi kelimeler söndürür yüreğimdeki korlaşan alevleri…
Hangi yürekler sarar amansız yaralarımı…
Özledim.
Sahip olduğum, bana sarılan, beni seven o adamı…
Ne değişti taşlaşmış kalbinde,
Yoksa hiç mi sevmemişti beni?
Oysa hiç öyle değildi.
Benim tek damla göz yaşıma dünyaları yakacak adam,
Şimdilerde gözlerimden yüreğime akan yaşların tek sebebi…
Prensesim diyerek taçlandırdığı saçlarım,
Artık tel tel dökülüyor.
Peki neden böyle oluyor?
Yüzünü görmediğimde kinlendiğim adamı,
Neden yanıma geldiğinde sevgiyle sarıyorum?
Benim kinim bu kadar mı basit?
Yoksa sevgim kinimi yutacak kadar mı yüce?
Ne oldu o gözlerinde sevdayı gördüğüm adama?
Oysa ben gözlerimi ilk açtığımda onu gördüm.
Ona güvendim.
Onun kanatları altında kendimi güvende biliyordum.
Nerden bilebilirdim kanatlarına sığındığım adammış,
Asıl vefasız…