“Bir ağaç ölür,
Bir millet uyanır,
Diren TÜRKİYEM!”
Gözlerim yaşarıyor,
Fakat sebebi biber gazı değil…
Sebebi yaşadığım gururdur..
Bir direnişe, bir dirilişe tanıklık edişimdendir..
Kimine göre 2-3 ayyaş ayaklandı…
Kimine göre bir halk uyandı…
Bize göreyse,
Sessizliğin ardındaki fırtınaydı bu…
Meğer neymişiz biz…
Çapulcuymuşuz,
Marjinalmişiz,
Hatta teröristmişiz…
Bunca şey olmuşuz…
Ama kimilerine göre halk olamamışız…
Bir çok kardeşimizi kaybettik..
Kimisi dayaktan ayrıldı aramızdan,
Kimisinin kafasına gelen kapsüller kopardı hayattan,
Kimiyse metal yığınları altında kaldı…
Ama biz çok şey öğrendik…
Direniş alanına gitmeden destek olmayı…
Taksim’inden, Alsancak’ına,
Kızılay’ından, Eski Bağları’na..
Çarşı’sından, Teksas’ına…
Galatasaray’ından, Fenerbahçe’sine…
Göztepe’sinden, Karşıyaka’sına..
Tek yürek olabildiğimizi,
Bırakın 81 ilini,
Bütün dünyaya gösterdik…
Ön saflar hiç boş kalmadı,
Kimisi yaralandı,
Kimisinin yüreği dayanmadı…
Onlar arkalara doğru ilerlerken yeni insanlar katıldı…
İstanbul’da, İzmir’de Ankara’da Eskişehir’de yaşanırken can pazarı,
Televizyonlarımız, radyolarımız,
Dizilerinden taviz vermediler…
Evlenen Ali amcadan tutun,
Verilmeyen vergilere kadar her şey vardı gündemde…
Sadece biz yoktuk…
Bugün evine 1 giden ertesi gün 1000’le döndü…
Kullandıkları orantısız gücü yalanlamak için,
Kapatıldı tüm güvenlik kameraları, Mobeseler…
Evlerinde sessizce oturanlar bile nasibini aldı biber gazından,
Hatta oda yetmedi halkına sahip çıkan hastanelerde kapsüllendi…
Gazze’ye gidip acının tablosunu görmek isteyenler,
Aslında acıyı çokta uzakta aramamak lazım…
Çevir kafanı bak Taksim’e…
Senin 11 yıl boyunca uyuttuğun bir millet uyandı…
Ve artık kolay kolay uyumaz..
Bir yazarımızın da dediği gibi,
İyi uykular değil,
İyi akşamlar Türkiye…