senden kalan esrik bir nefestir zaman
ellerimin izdüşümünde yuvalanıp durur içime
telleri gövdesine değmeyen bir keman
bütün filizlerimi koparırda verir elime


gün ağlarını çekiyor gözlerimden ağır ağır
kollar dolusu sensizlik yayılıyor geceme
durma be onsuzluk çatlayıncaya kadar bağır
sinerken boylu boyunca her heceme

müstakbel mutluluk sen kendi gölgende dur
kirmanşah efkar, anaç hüzün çekinme beni vur
tut ellerimden ey deli rüzgar beni ona savur
bağlayıp durma yüreğimi hasretten sicime

kaskatı kesildi bakışımda uzayıp giden yollar
gökkubbede seslerimizi yutarak el salladı yıllar
varlığını bilerek, yokluğunu saran bu kollar
sığmıyor düzenden hiçbir biçime

insan, bir bedenden bir bedene aktarılan su
gönlümün gülistanına doğan güneştin doğrusu
bilemedim varlığın ömrüme kurmuşta pusu
neylersin, yanaşmadı gülüşlerin gülüşlerimi seçime

ALİ RIFAT ARKU
13/04/2013
İSTANBUL