Bu şehir sensiz
Ve sensizliği kalabalık yalnızlıklarla dolu
En çokta özlemlerinle dolu

Bu şehrin yanlızlığı çetin bir kış gibi soğutur insanın içini
Ve sonra çoklara bile sığmayacak kadar özleminler biriktirir
Bu şehrin sensizliği münzevi bir ben yaratır içinde
Ben şehir olurum
Bir köşede sessiz sedasız seni beklerim
Sokakların ışıkları birer birer sönerken üstüme

Ve her yağmur yağmaya başladığında
Bu şehir özleminle birleşip mis gibi toprak kokuyor
Sonra ben feryat ederek çığlık atıyorum
Göğün mavisini yararak
Tüm şehir uyanıyor
Ama bir tek sen yoksun
Yoksa hala uyuyormusun sevdiğim

Bu şehir sensiz
Ve sensizliği kalabalık yalnızlıklarla dolu
En çokta özlemlerinle dolu

Bu şehrin en işlek caddesi bile soğuktur
Kalabalıklar ısıtmaya yetmez bu şehri
Bu şehir yurdundan sürgün edilmiş gibidir
Sığınmacı bir mülteci gibi
Heybesinde özlemler biriktirir
Bu şehrin koynunda denizin mavisi vardır
Her caddesinin duvarları şiirlerle süslüdür
Her güne mavi bir özlem içmiş gibi
Ve bulutların arasından sızan yıldızına
Göz kırpar gibi uyandırır sabahı koynunda

Ve bu şehirde gün aydınlanmaya başladımı
İçin kalabalık yalnızlıklarla dolar
Ardından sesler, gürültüler çıkartır
Ama bir tek senin sesin yoktur, o seslerin arasında
Yoksa hala uyuyormusun sevdiğim

İbrahim DALKILIÇ ( 11/04/2013 //02:25 )