Hayallerim tükenmiş
düşlerim Karanlıklarda kaybolmuş
küçük bir umut kırıntısı yok
yaşama tutunmam için


aydınlığı unutmuşum
karanlıklar içindeyim
çığlıklarım boğazımda düğümleniyor
sessizliğimde boğuluyorum
gözyaşlarım yanaklarımdan süzülürken
çaresiz bedenimi
gün gün tüketiyorum



bir gölge olmuş
____________acılar
nefes alamıyorum
yalnızlık rutubet acı
kokuyor
eskiden gül kokan odam
susuyorum
layık değilim yaşama diyorum



sevdiklerimi zaman bir bir aldı benden
kayboldu güvenim
yitti gitti hayallerim ve yaşama inancım
şiir yazan ellerimle
yazmak istiyorum ölüm fermanımı



uçurumun kıyısında rüyaya daldım
gözlerim nemli etrafa
gökyüzüne
ağaçlara baktım
ağaçların yeşili yeşil değildi
gök yüzünün mavisi maviliğini kaybetti
karanlıktı her yer
araftaydım
iki dünya arasına sıkışıp kaldım
oysa bir umuttu beklediğim



son isteğimi
soran olsa
ne isterdim diye düşündüm
evet
sadece bir umut
bir umut isterdim


uçurumun kenarından bıraktım kendimi
boşlukta düşerken
ölümün soğuk elini hissetmeyi beklerken
minicik bir el
Saçlarımı okşadı
masum bir gülümseme ile
’anneciğim korkma korkma rüya’ diye seslendi
işte o an kendime geldim
o minicik eller kaybettiğimi düşündüğüm
umudumun kızımın elleriydi



ölüm meydan okuyorum sana
yaşama sevincim
umut ışığım
saçının bir teline canımı verdiğim
gül kokulu evladım muhtaç bana
sımsıkı sarılıyorum hayata
korkmuyorum senden
ölüm
uzak dur sen kork benden

...

MELTEM KINIC

sesiyle şiirime ses olan abloşum Sevdalinko ya teşekkürlerimi sunarım