Yerle gök arasında esen bir rüzgar gibi
Özlemlerimin saçlarını okşuyorsun sevgili
Her dokunuşun mutluluğum oluyor
Ve bir nefeste cigerlerime çekiyorum seni
Sonra sevincime karışıyorsun
Baharda açan bir çiçek gibi, tenime dokunuyorsun
Ve içimde sana hasret kelebekler büyütüyorum
Çocuksu ve mahsum duygularımla
Ben senin en çok, gözlerini sevdim sevgili
Gökyüzü gibi maviye çalan bakışlarını sevdim
Ve yüreğimi, bir gül bahçesine çevirmesini sevdim
Ben senin en çok, yüreğini sevdim sevgili
Kararmış dünyama, güneş gibi doğuşunu sevdim
Sol’an bir çiçeğe can vermeni sevdim
Ve bir kelebek gibi, bir günlük ömrüme,
Ömrün’den ömür katmanı sevdim
Şimdi ben yasaklı bir şehir olsam
Sen dağlarımda özgürlüğe yürüsen
Parmak uçlarında kalsa tüm baharın renkleri
Yüreğimin kar suyunda sırılsıklam ıslansa eteğinin uçları
Ve tüm mutluluğum seninle kuşatılsa
Ve kasıp kavursa içindeki yangın yüreğimi
Sonra dağlarıma bahar gelse
Adını haykırsa tüm ezgiler
Kulakları sağır edercesine
Sen benim ömür göçeğimsin diye
Kardelen çiçekleriyle süslenmiş bir akşam üstüydü sevgili
Güneş sana doğru batıyordu,
Sonra karanlık oluyordun
Kan gülleri sürgün ediliyordu, yurdumun semahlarından
Sonra tel örgüler özlemlerimi çembere alıyordu
Ve yakamozlar Deniz’in ütünde parıldıyordu, bir kardelen gibi
Soğuk ve hırçın dalgaların vuruyordu, sana tutsak gecelerime

İbrahim DALKILIÇ