Yılgınlığım öfkeye dönüşüyor bazı
Tırnaklarımla yırtıyorum yüzünü
Canın yanıyor
Ağlamıyorsun
Sonra kızıyorum kendimi tutamadığım için kendime
Vicdanım beni muaf tutuyor
Kan tutuyor, kin tutuyor, mide ağrım tutuyor
Pişmanlık, karamsarlık tutuyor
Bal tutuyor bir de beni
Parmağımı yıkıyorum


Sen ağlıyorsun
İki yakası kavuşmayan gömleğimizi çiviye asıp
Seyrediyoruz bir suçluyu izler gibi
Düğmeleri iliğine uzak
Dikişi sağlam
Kıyamıyoruz atmaya


Ne zaman unutmaya yeltensem bizi
Kostümünden soyunur hayat
Ziynetleri dökülür
Unuturum saçımı taramayı, küpe takmayı
Tadımız tuzumuz kaçar


Dile geliyor ateşten gömleğimiz
Susturup giyiyoruz yine özlemle
Yakası açık düşler koyuveriyor rüzgâr göğsümüze
Dolup dolup boşalıyor nefesimiz
Var ne ola
Yok ne
Hepsi a n l a m s ı z


Yağmurla gelip yağmurla gidiyorsun rahmet gibi
Bir hasret oluyor adımız bir vuslat
Değişiyor alfabesi yazımızın an be an
Harfleri silik o k u n a k s ı z


Yola düşüyor ayaklarımız -aklımız-
Şehirler kurup yıkıyor duygularımız
Altında kaldıkça yakınız
Üstüne çıktıkça muzaffer y a l n ı z
Sağanak ki kalbe zarar
Aşk ki tükenmez k a r a r s ı z arsız


Fırtınanın topraktan ayırmaya çalıştığı bir ağaç oluyor yaşam b i z ken
S(b)enken çöl güneşi a y a r s ı z
An’a kurup saatlerimizi u m a r s ı z
Üleşiyoruz birbirimize h e s a p s ı z
Dalsız
Budaksız
Kansız


Ölüm mü var!