B ir melek emir alır, ferman Arş-u âlâ’dan...
Ü rperir nurdan beden mümkün mü kalem kırmak?
’T asdik sırası gelen ruhu kalubelâdan,
Ü mmetine göndersin nur akışkın gök ırmak.’
N ehir damla verirken nafiledir haykırmak!

-A man, beni Dünya’ya göndermeyin! der bebek.
N e yaparım kimsesiz, var mı beni bir duyan?
N asıl besleneceğim? ... Cevabı verir melek:
-E min ol ki, kalbini senden önce okuyan
L ekesiz bir melekle sana harcanır emek!
E l açarak duayla ilahi emre uyan! ...
-R ica ettim zikreyle, kim bu beni koruyan?

-B oşuna endişelenme, seni seven meleğin
İ smini öğrenmeden sen ona: ’Anne’ der’sin.
R eşit olsan aldırmaz inan mahşere değin,
E rdemine yazılmış silinmez bir kadersin.
R abbimizin izniyle böyle verildi ders’in.

M inik aklın takılır bu isim ezberine
E şsiz olan bu sözcük bir de kalbinde yaşar.
L âl dile seda veren Kudret’in eserine,
E ğilen başı ile dilinden şükran taşar.
K utsal nur süzülürken gözlerinin ferine
T asarımı kusursuz, kendi kendine şaşar!
İ çine bir mutluluk yerleşirken derine,
R ahimden sırlı perde çekilir üzerine.

V efakâr anne alır anlar teslim edeni,
E ndişeden arınmış bu kutsanmış bedeni.

C ismi kusursuz halde sevgiyle kafeslenir.
E ylemsiz kalmaz artık duyduğunda ilk sesi,
N oksansız bir dünyada gülmeye heveslenir.
N arin beden huzurlu diye mutlu annesi,
E lbet daha doğmadan yavrusuna seslenir,
T am dokuz ay boyunca bebek kanla beslenir.

-A yyuk’a kadar varan seda verdi dudağım...
N için bu feryat sence, ayrılırken biz ana?
N imetine şükrettim koparken göbek bağım.
E mzirdiğin sütünle erebildim izana.
L alelerin renginden sima almış şafağım!
E sintin Cennet’tendir kimse gelmez hizana.
R astlanmıyor eşine sen durdukça ben sağım.
İ zaha kelam yetmez şanın yürür Fizan’a...
N amzet sensin Cennet’e, müjde gider Mizan’a!

A teş düşen her yerde sen merhemsin yaraya,
Y ıllardan çizgi aldı aşina nurlu tenin.
A caba ödenir mi söz düşer mi paraya?
K ulaktaki ninniler yanaktaki busenin,
L irik destan yazılsa roman girse araya;
A sla hiçbir şey ile hakkın ödenmez senin!
R üzgârın meltemiydin denizlerden karaya.
I şıltılı taht kurdun gönlümdeki saraya.

A sırlar boyu bir söz kalpte saltanat kurdu,
L ehçelere süzüldü miktarını siz sayın.
T itretirken bedeni kalbin içinde durdu,
I slahat fermanıydı yanlış yollardan cayın!
N ice yıllar içinde sevabıyla uçurdu,
D ilden dile dolaşan kutlu söylemi yayın:
’A nnelerin bastığı yerdedir Cennet yurdu.
D aha başka bir yerde beyhude aramayın! ’
I srarlı bir söylemle Nebi ile duyurdu,
Rahman ve Rahiym olan, işte böyle buyurdu!

Kutsal Ferman’ı, sevgili annelere günün şiiri olarak hediye eden Seçici Kurul üyelerine gönülden teşekkürlerimle...