Kelimelerini elinde sımsıkı tutan çocuk,
Kaç şiir kaldı boğazında?
Yersiz yazıların olmasın diye kaç yangın örseledi bedenini?

Oysa yeminliydin şairlik için.
Yazacak, süsleyecek ve büyütecektin emellerini.
Ellerinde sıkıca tuttuğun mandalinaların suyu enginliğindi.
O mandalina bahçeleri çocukluğundan kalan tek izdi.
Ne çok sevmiş, ne çok ezdirmiştin sessizliğini.

Sırf yazmak için âşık olanları gördüğünde nasılda hecelemiştin edebi.
Düşlerinin nöbetleri sana uğradığında sızlanan kalbin tek tesellindi.
Kalabalıklar ortasında yalnızlığın başkentine tayinin çıktığında,
O şehre ilk kelimelerini emanet etmiştin.

İçinden geçenleri tek bilen de gidince adın düşmedeydi.
Oysa adı için yaşardı insan bu senin tek gerçeğindi.
Konuş şimdi.
Hangi mandalina kokusu geri getirirdi seni?
Hangi umut bir daha ayaklandırırdı kalemini?