yağmur tüm şımarıklığıyla toprağı ıslatıyordu
piyano ve kemana
aranje olmuştu yağmurla kuşların sesi
fransız balkonun kıyısına
kıvrılmış pasaklı kedi
sanki birazdan olacakların habercisiydi..


niyetim;
kaçamak bakışlarla uzaklaşmakken geçmişten
eski hatıratta bulduğum
mürekkep kalemle yazılmış bir şiir,
okunurken bazı satır altları çizilmiş
roman arasında kurutulmuş
kırmızı gül yaprakları,
boş sigara paketi
üzerine tarih karalanmış,
hep ânlara sıkışmış birkaç mutluluk fotoğrafı
hadi korkma gülümse yine
fotoğraftaki gibi
sobelendin işte..


sonra mı;
vivaldi sabahı betimlerken
yağmura nâzire yaparcasına
kirpiğin ucunda yuva yapar gözyaşları
son perde!
ahengi bozmamak için
sessizce akar billur damlacıkları
yol bellediği mimoza sarısı tende..


ah zaman!
klâsik hüzünler silsilesiydi göğüs kafesimizde biriktirdiğimiz
aman vermeyen
ve
nihayetinde
kuru ekmek gibi bölüşemediğimizdi yalnızlığımız..


kalbime saplanmış kıymık parçasıydı hatıralar
yağmur
vivaldi
şiir
kedi
kanatmak için bahaneydi
sigara paketi
fotoğraflar
romanlar
oysa;
ziyadesiyle yetiyordu
maharetli ellerle bestelenmiş
zafer çığlıkları atan
devasa dokunuşlar..

özlem’ce