Bir sonsuz yokuşun en dik yerinde
Soluklarım, tükenircesine kısık ve ürkek,
Ham gecelerin buruk karanlığında
Küçücük gülüşlerine tutuna tutuna
Hep sana doğru yürüdüm,hep senden yana...

Siyah denizler içtim gözlerinden; bulanık,
Kurudu o denizler.
Her hücrem öylesine doldu ki seninle
Ve sen, öylesine her şeyinle benim oldun;
Sana ait hiçbir şey kalmadı yeryüzünde,
Şimdi, bittiğim an bitebilirsin...

Gözlerinde yok olmanın korkusu
Ve o bulanık denizlerin tortusu,
Hüzünlü bir bulut gibi kaplayıp düşlerimi
Bir yaz günü yüzüme
Damla damla düşebilirsin.

Ya da, birden, bir sağnak gibi coşarak
O tükenmiş denizlerin çamur tortusuyla beraber
Bütün dünyamı örtebilirsin.
Umutlar yeşerir mi sanırsın o çamurda
Ve tuz buz olmuş kadehlerde
Dudak izleri kalır mı?

Hasta eder adamı, deli eder, yok eder;
Göz yaşlarını sakın tutma!
Bitmiş bir denizden geliyor onlar,
Unutma! ..

Ünal Beşkese

(1963)