Sus !
Sus be yüreğim !
Bende bilirim ağladığını
Bilirim de,
Efkarımın kadehinde demlerim yaşlarını.
Her gece,
Her gece hayalimde söndürürüm
Yıldızları kıskandıran şavkını.
Her gün, her saat
Yüreğimde toplarım damla damla yaşlarını.
Öldürmeye çalışırım her an korkularını.

Aslında çok şey öğrendim
Biliyor musun senden ?

Bak !
Özlemleri düşürdüm geçmişin tozlu geleceğinden
Sevgiler büyüttüm hiç düşünmeden
Mutluluklar yarattım göremediğim en derin yerinden
Sırlarını gizledim yalnız kimsesizliklerden.

Oysa !
Beraber geldik, beraber gidiyoruz
Sende anlat bana kendini.
Söyle bana sende duygularını, düşüncelerini
Yoksa nasıl yakın hissedebilirim
Nasıl teslim edebilirim sana kendimi ?
Sana güvenmeme izin ver ne olur.

Haydi yüreğim !
Ver elime ellerini
Tıpkı eskisi gibi.
Ne olur bir kez daha incinsek, bir kez daha üzülsek
O zaman fark edeceğiz belki
Birbirimizi ne kadar özlediğimizi.
Haydi ver ellerini
Öğren artık ’ keşke ’ yerine
“Bir daha ki sefere” demeyi.
Bak gör o zaman herkes nasıl kıskanacak bizi
Hani çok iyi öğrendin ya sabretmeyi, dinlemeyi.

Öyleyse !
Büyüklüğün kadar yardım et…
Ve sus !
Bırak seni kim nasıl bilirse bilsin
Sen sadece sana fısılda, seni bil
Sana hizmet et.
Sakın beni, benim seni düşündüğüm kadar düşünme
Dayanamazsın, sonra nefesin kesilir.

Bilirmisin bilmem ?
Zor olan hasretlere direnmektir, anıların ta kendisidir
Hicranların ertesidir,
Bu yüzden kor gibi yakan acı tebessümlerdir
Sahte gülüşlerdir.
Şafakta ürperen gelinciklerdir.

Neyse !
Boşver be yüreğim.
Haydi ver elime ellerini
Haydi sen de tut ellerimi.
Bir yol dene de, yıldızların altında
Ay ışığı suyuyla yıka bu özlemlerimi.

Haydi yüreğim
Sus artık !
Sus ağlama, ağlama da
Bana anlat artık pembe hikayeleri
Anlat
Ne olur !

Yüksel Beyocaktan.