Kara bahtlı bir balıkçının oltasında geçirdim ömrümü
Yarınsızlık korkusuydu şiirlerim
Bu yüzdendir sızlaması kalemimin
Bu yüzdendir kanaması kelimelerin
Bekleyişim bu yüzdendir kaldırımlarda





Gittin de
Hiç kolay olmadı senden gitmek
Besmeleye sığınmış dudaklarımla
Her gece niyazımsın o gün bu gündür
Hiç eskimeyen şarkılar biriktirdim sana
Denize armağanımdır göz yaşlarım gittiğinden beri
Anlam yüklemeye çalıştıkça gidişine
Değerini yitirdi her şey
Şimdi umurumda değil şehrin diklenişi





Biliyor musun hiç paslanmadı
Bağrıma sapladığın hançer
Yalnız bir çığlığım durmuş saatlerin akrebinde




Çıkıp gelsen ansızın
Çıkıp gelsen hangi kent güzelleşmez ki
Türküler söyleriz yine denize karşı
Düşmezdi aklıma kasaba akşamları
Anısı biz olurduk yine sokakların
Başını omzuma yaslardın
Karışırdı nefesin nefesime
Işıkları yanardı perdeleri açılmayan evimin
Unuturdum uçurumların dilini
En güzel manzara biz olurduk
Kıyısında Karadeniz’in


Gece rengini soyunurken suya
Hâlâ sensin istediğim
Ve hâlâ sensizlik kaderim
Ayaklarımı yerden kesen sevgili
Gel artık sönmeden ışıkları şehrimin
Gel artık sen devri kapanmadan
Bitir hiç bir şiire yakışmayan bu gidişi



Gel de kıyamete kırk kala
<<Ömrümün baharı de ne olur>>
Gel de dudaklarınla ört gözlerimi



Gel son kez sokulayım kuytusuna solunun
Sorana son nefesi bende kalmıştı dersin
Ez beni istiyorsan turabı say yolunun
Yüreğim yüreğinin kapısında can versin

Özlemin ateşiyle yaktığın dev uyansın
Ömrümün finalinde gök maviye boyansın

Gel gör bu deli hâlâ senli hayal kuruyor
Ölüm ardıma düşmüş pencereme vuruyor