ben en çok gemilerin gecikmelerini severdim
bir de paçalarımın ıslanmasını
dalgaların yüzünden kıyılarda gezinirken




bakma yüzüme
yüzümün ıslanmasını da severdim aslında
deniz kabukları ararken akşam olmasına yakın
sümüklü böceklerle buluşmayı hiç sevmezdim



ellerim benim değildi o zamanlar
hep o kandırıkçı mızıkacının paslı mızıkasıydı
eksik notalarıyla her müziği çalan
ya da uçurtmacının bilmediği her yola giden uçurtmalarıydı
yarı kopuk kuyruğunu düşürmemeye çalışan



işçiye benzerdi bazen
yaşlı bir kadının taşıyamadığı valizini beklerdi
gidemeyeceğim uzak yerlere parmak izlerimi yollardım



ve ben en çok güneşin geç batmasını severdim
bir de ısırgan otlarının ellerimi acıtmamasını



dört duvarımı denizle kaplamışlar azizim
önüm arkam sağım solum sobe
ellerimi ne zaman gözlerime götürmek istesem
tuz kaplıyor tuzaklarımı
ne zaman kapatsam gözlerimi mızıka çalıyor içinde deniz böcekleri
dalgalar güneşleniyor içinde sereserpe...



yine geç geliyor uzaklardan bir gemi
paçalarım zaten ıslak
bir uçurtmanın kuyruğuna asılıyorum
güneş batmamış gibi
üzümler görüyorum asmaların üstünde asılı



uçuyorum...
az ilerdeki fırından burnuma yanık ekmek kokuları geliyor
dün ölen komşu dede üç tekerlekli bisiklete binmiş
el sallıyor bayır aşağı...



siyah üzümden beyaz şarap yapıyor kızıl saçlı kadının biri
benim güneşimi kumbaraya atmaya uğraşıyor bir çocuk

ya karanlıkta kalırsak azizim

günlerdenbirgün2013Davidoff