"Yine benden uzakta, yüreğimden ayrılmış,"
Ey “Elif’im” diyen yâr; beni, Rab yolunda tut.
Zühre yol gösterirken, ay geceden sıyrılmış.
Yokluğunla yok olur, suçlu ruhumda umut.
Ay bize gülümserken, yıldızlar hep savrulmuş.
Yunusun dergâhında, gönüllerse kavrulmuş.



Nefsimle hesaplaşmam, bu gün sona ermeli,
Ruhumda silinmişken, sevda yüklü bir sızı.
Yaşarken günahımla, pir bana el vermeli.
Bu nasıl bir arzudur, dindikçe artar hızı.
Sevdana tutukluyum, sol yanımda bir acı.
“Sensin diyorum sensin;” Rabbim gönlümün tacı.



Dağlar kucak açmalı, yiğit yuvası çalı.
Sesime ses vermeli yârimin ahu zarı!
Hangi dosta sarılsam kopuyor mesnet dalı.
Örter mi karanlıklar, sendeki namus ar’ı?
Gözlerimdeki perde, o yemeninin alı.
Dostların omuzun da, saf bedenimin sal’ı.





Ahmet Yağız ALTUNEL
12 Ağustos 2012-Seydişehir/Konya