zenginleştikçe yoksulaşır insanoğlu...

....


zaman
masum düşünceleri siler
alacakaranlık çöker yeşil vadilere
ıssız patikaların köy türküsünü
dağlara, tepelere üfler
rüzgâr


kıvrıla kıvrıla...
uzayan yollara el sallar hayalet çobanlar
bacası tütmeyen damları mesken tutar hüzün
boş tarlalarda üstü başı yırtık korkuluklar
paslı traktörlere halay çeker
kısırlaşan ormanları bir bir terk eder
ağaçkakanlar...


oy! beni
vurun! asın dar ağacına
keskin bıçaklarla kesin
oluk oluk akıtın kanımı
şimşek çarpsın gök paralasın tenimi


-nasıl-


unutur...
bereket tüten bağlarını
asma dallarından hevenk hevenk sarkan üzümleri
su başlarında topuk vuran kişneyen yağız tayları
selvi boylu kavakları...
güleç yüzlü ninesinin is kokan ellerinden yediği
tandır ekmeğini


nasıl
unutur toprağını nasıl unutur atasını
çekip gidenler...


.....



her gün
sivrilen gökdelenleri selamlar gökyüzü
sağa sola koşturan insanları taşır yalabık sokaklar
mantarlaşmış kalabalıklara sorunlu dostluklar ahkam keser
aynı perdenin iki yüzüdür yoksullukla zenginlik
birlikte gülümser karanlığa...


uçup
gider kırlangıçlar
bakir cennetlerin hayaliyle
bilindik tavırlarıyla uğurlar mevsim
metal yorgunu topraklarsa susar
yapay çimlere tohum taşır karıncalar
sanal papatyalardan taç yapar çocuklar
dağlardan süzülen kar suyu masalını anlatır reklamlar
ondokuz litrelik damacanalara...


hızlanır yıllar
insan kuş misali -kafeste
insan kendi yalnızlığını emen- megaloman


üretimsiz
tüketim bağımlılık yapar
metropoller göbeği palazlanan zenginleri peydahlar
sürünür yerlerde emek
birileri ölür birileri yaşar
esaret için kelepçe, zindan gerekmez


aşkolsun
tutabilene
kayan yıldızdır özgürlük
birilerinde akıl tutulması, anlamaz tutukluğunu


kimse
kimseyi tanımaz
yabancılaşır öz yurduna, yabancılaşır insanlığa
alışır bencilliğe alışır zenginliğe, alışır sefalete alışır yalnızlığa...


.....


oy! benim
alnı kınalı dudağı yaralı
“al yazmalı” memleketim


masal mı oldun
baykuşlar sızlatır mezar taşlarını...








ayşe uçar
13-mart-2013