Çok güvenip de, “gelir” dediğin,
Belki de bir daha hiç gelmeyecek.
Ümidini kesip de, “ölür” dediğin,
Belki de senden önce ölmeyecek.

Bir, bir düşer yapraklar dalında,
Belki de hazanı bile görmeyecek.
Arılar vazgeçer kovandaki balında,
Belki de bir daha petek örmeyecek.

Kafanı taştan taşa vursan da,
Giden gün geriye gelmeyecek.
Hayatını bir vefasıza adasan da,
Belki de kıymetini bilmeyecek.

Hasretin artıyor gönül hanemde,
Gelmezsen bu fırtına dinmeyecek.
Aşkın alevlenip, yanar sinemde,
Belki de bu ateş hiç sönmeyecek.

Ömür denilen zayıf ışık sönünce,
Mahşer gününe kadar yanmayacak.
Yıllar geçip de, devran dönünce,
Belki de adını kimse anmayacak.

Sakın, ölümlüye bağlama gönül,
Fani olan hiçbir şey kalmayacak.
Özene bezene diktiğin bir gül,
Ardından sessiz, sessiz ağlayacak.

Sabri KOCA