3
Yorum
3
Beğeni
5,0
Puan
1666
Okunma
İliklerime işleyen bir şubat soğuğunda,
Bu fani alemin kıyı;bir fakir kovuğunda,
En güzide duygularımın altın doruğunda,
Gecenin bir vakti Samanyolu’na bakıyorum.
Tabiat ana suspus ,kendi halinde her eda,
Dağlar sanki dilini yutmuş,kesilmiş ses seda,
Düşüp meçhul bir yola, şu aleme edip veda,
Yıldızlar ötesine ,sonsuzluğa akıyorum.
Gönülde derman bulunmaz yaraların izleri,
Bir yara ki hiç savmaz sarsam da şu denizleri,
Çözülsün diye şu keşmekeş hayatın gizleri,
Bu yaralı sinemi ebetlere açıyorum.
Kimim ben? Bu zindana umarsız sürgünüm niçin?,
Hayatın meali avuçlarında mı bir hiçin?,
Bu soruların cevabını bulabilmek için,
Gecelerce diyardan diyarlara kaçıyorum.
Bir mendil arıyorum gözümün yaşını silsin,
Karanlık gecelerimi yar edip sarıyorum.
Kendini bilmeyen aciz kullar Hakkı ne bilsin,
Ben onu derin inzivalarımda arıyorum.
HÜSEYİN KELEŞ
5.0
100% (3)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz