bir gün yirmi dört saat diyorlar

-değil, değil!




ne zaman kalemi alsam elime

hüzünlü harfleri bir köşeye çekiliyor alfabemin

ve gitmelere odaklanıyor kendince



her şey susuyor

kağıdın güleçliğini koskocaman bir endişe kapladığında…




bekleme salonu kırılganlığında

umutsuz bir ayna yalnızlığıyım şimdilerde

bütün terminallerde havada asılı kalmış bir el çaresizliği

eş anlamlı kelimeler türetiyor

naftalin kokulu sensizliğime

ve uzak bir masala düşüyor infazım

her anım kayıp bir gömü

susuşum sin…





bir hafta yedi gün diyorlar

-değil, değil!



ne zaman terlese avuçlarım

yaralı öpücükleri bir kenara çekiliyor dudaklarımın

ve kanıyor kendince



her şey bitiyor

ellerinin öpülmemişliğini boynu bükük bir” neden” sardığında…



yaşlı bir duvarın kırışıklığında

paslanmış bir çivi anlamsızlığındayım şimdilerde

bütün fotoğraflar mutluymuş mod’unda

yalancı poz çaresizliğiyle gülücükler saçıyor

kim olduğunu unutan benliğime

ve bir kırlangıcın gölgesine düşüyor ömürsüzlüğüm

her anım yasal bir intihar

katlim ar…







bir yıl üç yüz altmış beş gündür diyorlar

-değil, değil!



ne zaman sesim kaybolsa

ağrılı merhabaları bir kenara çekiliyor nefesimin

ve sızlıyor kendince



hiç bir şey unutulmuyor

gözlerinin ayazlığını

dilimdeki şarkının buğusu ısıttığında…






gözlerimin çatısı akıyor

ne olur aldırma

aldırma…







kızılcan