Vefa;
Uzun topuklu kırmızı ayakkabının
silüetinde tutsak kaldı çocuk...
İnsanlık davasında zaman aşımına uğradı...

Bozkır coğrafyaların ceplerine tıkıştırıldı,
mevsimlik emeklerin umut misketleri...

Kaç çocuk elleri çamurlandı..
Kaç çocuğun dizlerinde hala sızılar acı...
Bulutsuzluk özlemi çeken kocaman gözlerde,
Yağmurların yanlızlığını yaşar kaç çocuk...

Sobalar ısıtmıyor üşüyen yanlızlığın ellerini çocuk..
Körleşen bakışlar içinde feryad figan boşa...

Sokak köşelerinde volta atar sıcak simit kokuları,
Güneşin sökülmüş elbiselerine işler kuru nefesler...
Henüz ömrün baharında gencecik bedenler,
Yapay ışıkların sahte mutluluklarını kusar lavabolara..

Anason kokularına karışır vefasızlığın hikayeleri...
Pislik çukurunda iki tatlı söze pazarlanır namuslar...
Gülün goncasına dokunur kirli elleri dünyanın,
Ekinlerin başakları eğer başını sarı sıcağa,
Toprağa değmeden kalkan ellere nispet...

Evrimin maymun çoçukları güce satar kalemini...
İştahı kabarır günahların,
Günlük gazetelerin son sayfalarında...

Vefa sokak lambasını tavaf eden kelebeğin
kanatlarında saklanır çocuk...
Bir gecelik vefa düşer kaldırımlardan sabaha,
Dövülür süpürgelerle atılır çöp konteynerlerine...


Dünya vefasız
İnsan vefasız
Zaman vefasız
Yürek vefasız

Yeni cümleler kurmaya çalışırken,
Sarılıp naylon oyuncaklara;
benim benim diyen sen,
Sende vefasızsın çocuk...
Sende vefasız...
..
.

28.02.2013___ Muharrem Küçük__Kendinol