Bugün içimdeki çocuğun elini tuttum
Uzun uzun terlettim avuçlarımı minicik avuçlarında
Kalbi nasıl da titrek atıyordu
Gözleri gizliydi karanlıklarda
Dudakları incecikti, renksiz
Saçları uzamıştı, ipek gibi değildi
Eskisi gibi dokunamazdı yalnızlığına
Uyuyamıyordu artık

Ayakları yere değiyordu, soğuktu yer
Üstünde hala ilk sevinçlerinin elbisesi vardı
Gülücüklerinden bir şarkı çalıyordu radyosunda
Hüzünlerinde bir zalimin olmadığı zamanlar
Yüzündeki morlukların acısı biraz olsun diniyordu

Beklemiyordu artık gelemeyecekleri
Gelmeyeceklerdense umudu kesmişti
Eskiden arardı küçük bebeğini
Şimdi suskunluğu ile oynuyordu

Aşkı tatmamıştı hiç
O güzel yemekten bir kaşık koymamıştı ağzına

Susamıştı belki, kim bilir
Ondan kuruydu ince dudakları belki

Bugün içimdeki çocuğun elini tuttum
Uzun uzun konuştum sessizliğiyle
Karanlığıyla tanıştım
Noktasız satırlarına virgüller attım
Ve çok üzüldüm
Bir kerecik bile gülmeyişine



( hayat ışığı )