Duvarları yıkıldı çocukluğumun ;
yetim kaldı düş’lerim
hazırlıksız eksildi gülüşlerim.

Masum hayallerim vardı
gerçek dünya(m)da sakladığım;
kaybettim.
Masum insanlar(ım) vardı
küçük yüreğimde sakladığım;
kayboldular.

Şimdi
Yüreğime süzülüyor
koşarken düştüğümde
bacağımdaki yaralara damlayan çocuk gözyaşlarım.

Geri verin hadi;
Kapı önünde evcilik oynarken
arkadaşımla paylaştığım elmanın tadını.
Yorgun bir günde
babamın kucağında uykuya dalışımı.
Bir daha asla öyle hissedemeyeceğim
annemin öpüşünü.
Gözlerimi kapadığımda duyduğum
eskinin sıcaklığını.
Geri verin.

Kaybedilen bir şeyin yerine ne konulabilir ki...

Ne de çabuk açıldı
küçükken iple çektiğim geleceğin kapısı.
Nasıl da kapandı büyük bir gürültüyle
içinden geçince.
Dünya derdinde nasılda hızlandı yaşam.

Hayallerini kurduğum gibi değilmiş büyümek...

Eskiden boş arsasında oynadığım
apartmanın önünden geçerken
/ çocukluğumun geçtiği sokakta /
Minik bir damla gözyaşı sek sek oynuyor
yaşlı yanaklarımda.

Şimdi ağlamalarımda,
hep bir çocuk...



( hayat ışığı )
........................................................


Dostlardan İnciler


Annemin kanayan dizimi öpüp
Geçti acısı değil mi prensesim masallarımı istiyorum
Geri istiyorum çocukluğumu baba
Hadi anne tut aklımdan geçenleri
Durdur gözyaşlarımı
Geri al zamanı
Masum çocuk kalbimi geri istiyorum
Boş ve soğuk ikliminde kanıyor
İçimden geçerken ağlıyor
Gitme ne olur bırakma yüreğimi
Duyuyor musunuz
Kanattığınız çocukluğum ağlıyor DENİZ_DERYA35

...................................................................

çocuk olmak bambaşka....
hep oynarızda büyüdüğümüz sokakta,
bulamayız o çocuk halimizi
kader denen saklambaçta... hamza_onder